Aşkı bedenlerimize, çiçekleri parfümlere kurban ettik.. Rüzgarın yerini pervane aldı.. Sevgi şehvetin tuzağı oldu..Göz yaşlarımızın kalbimizle bağlantısını koparttık.. Ruhumuzu yitirdiğimizin farkına bile varamadık...
Gönlümüz gözümüze esir düştü.. Ağlamayı unuttuk çünkü kalplerimiz öldü.. Ölmekten kaçıyoruz çünkü yaşamayı unuttuk.. Kimseyle konuşamıyoruz, kimseyi dinlemiyoruz çünkü kendimizle kavgalıyız...
Sözler kalbimize inmiyor çünkü kalplerimize giden yolları kapatmışız...
Tenlerimiz kalplerimizi esir etti.. Aşkından verem olanlar şimdi bir hayal.. Artık kıskançlık krizleri geçiriyoruz...
Bulut nasıl ağlar, nar çiçeğini kim boyar, kumrular nasıl kur yapar, bülbüller birbirine hangi aşk sözlerini fısıldar, bilmiyoruz, anlamıyoruz..
Semaların dilini çözememişsen, sevgi kalbine kılavuz olmamışsa, hala meyveyi ağaçtan, suyu buluttan biliyorsan, nasıl yaşayabiliyorsun dünyada? Dar gelmiyor mu bu mekan sana?
Konu: Yüreğini Kanatmıyor mu Zaman? 
